Soms verveel je je tijdens een druilerige januaridag en begin je je stripkamer op te ruimen. Voor de zoveelste keer blijf je dan steken bij een mooie uitgave, of serie, en in plaats van opruimen, begin je te lezen. Dit keer kwam ik uit bij de Oberon-reeks van Tom Poes.
De 32 verhalen uit de Oberon-reeks verschenen eerst in de Donald Duck. In de jaren 60 waren wij thuis lid van dit weekblad, waardoor enkele verhalen voor altijd in mijn geheugen gebeiteld staan. Als kind liet je je meevoeren door de prachtige verhalen van Lo Hartog van Banda, Andries Brandt en de prachtige tekeningen van Ben van ’t Klooster en Wim Lensen. De rol van Marten Toonder was beperkt tot een corrigerende functie.
Het eerste album dat ik ter hand nam was Tom Poes en de Wispen. Heer Bommel en Joost worden door een wesp gestoken en blijken opeens de toekomst te kunnen voorspellen. Een mysterieuze fakir vertelt hen dat het hier niet gaat om een wesp, maar om een wisp! De gevolgen en avonturen volgen elkaar snel op en de zaak wordt uiteindelijk opgelost door een behandeling met geitenmelk.
De kracht van dit verhaal zit hem in de ongebreidelde fantasie van schrijvers als Lo Hartog van Banda en Andries Brandt. Zij weten een idee, een wesp wordt een wisp, om te zetten in een geloofwaardig verhaal. Dat is namelijk de kern van een goed verhaal. Hoe vreemd en absurd een idee ook mag zijn, in het verhaal moet het op een geloofwaardige manier gebracht worden.
Nadat ik het album gelezen had bladerde ik nog even door enkele andere delen. Het fenomenale Tom Poes en de Jakkerjekker, waarin onze jonge vriend lid wordt van een brommergang. Dit gebeurt nadat hij een leren jasje heeft gekregen van een duister figuur genaamd Pocus Pas, waardoor meteen de originele titel verklaard is. Het verhaal is gemaakt in de jaren 60 en geldt als parodie op de Provo’s.
Om de rest van de serie te bespreken heb ik nog vele blogs nodig. Mijn advies is dan ook neem de boekjes weer eens ter hand, en huiver van de Ijzige Heinen, lach om de Krakers en verbaas u over de originaliteit van De paspoort. De vraag of het ook geschikt is voor de jonge lezer, kan ik alleen maar met ‘ja’ beantwoorden. Ik was 7 jaar toen ik begon met de serie.
