Afgelopen vrijdag is op 61-jarige leeftijd Eric Schreurs, de tekenaar van o.a. Joop Klepzeiker, overleden. Een groot verlies voor de Nederlandse stripwereld.
Ondanks prachtige strips als Geharrebar, Dick van Bil en Adrianus, is Joop Klepzeiker toch de meest fameuze strip van Eric Schreurs. Klep, voor zijn echte vrienden, leefde in een wereld waar seks, geweld en overmatig drankgebruik de boventoon voerden. Hordes hoeren, pooiers en de meest krankzinnige figuren, creëerden een samenleving die ondanks zijn absurditeit toch herkenbaar was.
In de jaren 80 verscheen elke donderdag in de Nieuwe Revu de nieuwe Klepzeiker. Samen met een vriend spoedde ik me dan naar Neerlands grootste grutter om de aflevering te lezen. Prachtige gags over Bertje de grasnaaier, ome Nico, Arie, en ga zo maar door. Dat we na afloop de Revu weer terugplaatsten in het rek, was normaal. We kwamen voor Klepzeiker en een beetje Doorzon, de rest was niet interessant.
Ondanks prachtige bijfiguren als het hondje Harrie, Bertus van der Aarsmade en mevrouw Trekstuip, was Arie mijn favoriet. Een in een chronisch delirium verkerende alcoholist, die letterlijk de wereld voor een doedelzak aanzag. Als ik me goed herinner was hij in één gag nuchter. Hij had een afspraak met een schone deern en wilde goed voor de dag komen. Alleen jammer dat hij zich daarvoor toch moed moest indrinken…
Boezemvriend Theo van Gogh was een van de weinige bekende Nederlanders die in de strip voorkwam. Schreurs zette hem neer als een vetbuikige op seks beluste necrofiel. Van Gogh gaf hem ooit een bijrol in de film “Terug naar Oestgeest”, als broer van de hoofdpersoon.
Joop Klepzeiker verscheen tussen 1983 en 2003 in 19 albums. Waarom de strip met “Kleppie” eigenlijk als een nachtkaars uitging, heb ik nooit begrepen. Het schijnt dat de verhouding met Nieuwe Revu er mede debet aan is geweest. Zijn totale oeuvre bezorgde Eric Schreurs in 2002 de stripschapprijs. Gezien zijn populariteit en originaliteit meer dan terecht.
