Herman is op zoek naar gegevens over een mysterieus familielid. Hij wordt geweigerd bij een psychiatrische instelling, maar krijgt hulp van zijn zwager Diederik
‘Meneer Diederik, hoe maakt u het?’
‘Prima Ada, ik hoop dat het met jou ook goed gaat. Zou ik even een kort in het archief mogen kijken?’
‘Natuurlijk, ik loop wel even met u mee.’
Verbaasd liep Herman achter hen aan. Hoe was het mogelijk, hij werd pertinent geweigerd maar zijn zwager hoefde maar te vragen en klaar was Keesje. Ada opende een deur en liep terug naar de receptie. Diederik liep naar binnen en knipte het licht aan.
‘Waarom laat dat mens van de receptie jou zomaar in het archief?’ vroeg hij nieuwsgierig.
‘Ík doe elk jaar een kleine donatie vanuit mijn bedrijf. Dat heeft zo zijn voordelen,’ grijnsde Diederik. ‘Maar hoe heette die man ook alweer waar je gegevens van wilde hebben?’
‘Sietse Weening,’ antwoordde Herman.
Ze begonnen te zoeken in de archiefkasten, die gelukkig redelijk op orde waren. Na een kwartiertje stak Diederik een oude vergeelde map in de lucht, bingo!
Hij legde hem op een tafel en maakte hem open. Als eerste zagen ze een oude foto van een man met een pontificale snor. Hij had donkere ogen en een ouderwetse ziekenfondsbril op.
‘Dat is in ieder geval een echte snor en niet die sprietjes gras die jij onder je neus hebt hangen,’ zei Diederik.
Herman wilde antwoord geven, maar besloot zich in te houden. Op dit moment was hij afhankelijk van dat stuk verdriet. In het dossier zaten hoofdzakelijk medische gegevens, waaruit bleek dat Sietse aan meervoudige psychische stoornissen leed. Het woord schizofreen, kwam regelmatig in de papieren voor. Nergens vond hij bewijs van brieven die door Geesie en Harmannus aan hem verstuurd waren. Ook de reden van zijn overlijden was niet terug te vinden. Het spoor leek andermaal dood te lopen.
Buiten bedankte hij Diederik en liep naar zijn eigen auto. De eerste uitgave van Kuifje zag hij langzaam uit zijn aura wegvliegen. Hij startte de wagen en reed naar huis.
Thuis vertelde hij Babs het verhaal van Diederik en ging terug naar zijn stripkamer. Nadat hij de oude brieven voor de zoveelste keer gelezen had, voelde hij een onbestemd gegeven vanuit zijn tenen naar boven kruipen. Hoe had hij zo stom kunnen zijn, dat was het!
Wordt vervolgd
