Voorzichtig kroop Herman onder het bureautje. Hij moest wel op zijn rug letten, voor je het wist zat je met een dubbele hernia opgescheept. Hij hield een zaklampje in zijn mond en scheen over de vloer. Hier ergens moest dat filmpje van Robbedoes gevallen zijn. Niet echt kostbaar, maar probeer er maar eens aan te komen. Hij keek naar rechts en zag het doosje tegen de plint liggen. Gelukkig er mankeerde niets aan. Net toen hij terug wilde kruipen zag hij een pakje met een lintje er omheen. Hij pakte het op en kroop onder het bureau vandaan. Zo te voelen had zijn rug het gehouden. Hij ging op een stoel zitten en keek nieuwsgierig naar het pakket. Het waren brieven en waarschijnlijk van lang geleden. Hij aarzelde even en haalde het lintje er vanaf. Het lag op zijn stripkamer, dan mocht hij ook weten wat erin stond. Hij vouwde de eerste brief open en begon verbaasd te lezen.
“Lieve poepiedoe, ik kan bijna niet meer wachten je weer te zien. Ik ben nu in Manchester en over 2 weken hoop ik weer bij je te zijn. De werkzaamheden lopen langzaam, maar het einde is in zicht. Doe de groeten aan je broer Diederik, je eigenste beertje.”
Dat was een liefdesbrief die gericht was aan Babs. Welke idioot schreef haar zulke brieven? Poepiedoe, beertje, hij werd er beroerd van. Hij pakte de volgende en las verder.
“ Suikerbuikje van me, ik ben net aangekomen in Rotterdam. De reder wil dat we nog 1 nacht op de werf blijven. Met een beetje mazzel kan ik je morgen weer in mijn armen sluiten. Bereid je maar ergens op voor, want ik heb een grote verrassing voor je. Voor je broer Diederik heb ik een kleinigheidje voor zijn stripverzameling meegenomen. Een hele dikke vette smok, je eigenste beertje.’
Wat een slijmbal was dat, dacht Herman. Vooral dat gezeur over Diederik bezorgde hem een ernstige aanval van zuurbranden. Het kon dan wel lang geleden zijn, maar hij moest er achter komen wie die brieven geschreven had. Misschien had ze nog wel contact met ‘je eigenste beertje’. Je hoorde de raarste dingen tegenwoordig. Hij besloot rigoureuze maatregelen te nemen en liep naar beneden. Als hij het pakje gewoon op tafel legde, moest Babs er wel op reageren.
‘Ha die Herman,’ zei Babs terwijl ze haar jas op de stoel hing. Ze keek naar de brieven en Herman voelde de spanning stijgen.
‘Oh wat leuk, de liefdesbrieven. Ik ben ze al maanden kwijt. Weet je nog dat je schreef dat je een verrassing voor me had? Je had onze verlovingsring in Manchester gekocht, zo romantisch. Jammer dat het al zolang geleden is. Zal ik dan maar een kopje koffie voor je zetten, mijn eigenste beertje?’
