Als kind kijk je heel anders naar een stripfiguur dan een volwassene. Niet de daden van een persoon bepalen of je hem leuk vindt, maar meer het uiterlijk. Daarom de terechte vraag: voor welke stripfiguur was u (ik) bang toen u (ik) klein was?
Bij het antwoord op deze vraag moet ik er wel rekening mee houden welke stripboeken ik las op jonge leeftijd. Laten we een leeftijdsgrens nemen van 10 jaar. Voor mij betekende dat: Donald Duck, Sjors en Sjimmie, Suske en Wiske, Hip Comics, Batman, Tom Poes en enkele losse uitgaven. Het lenen van vriendjes zorgde hierbij voor een redelijke omvang.
Uit de Donald Duck vond ik eigenlijk geen enkel personage bedreigend. Zelfs figuren als Boris Boef en de Zware Jongens waren eerder komisch dan eng. Wanneer ik er toch een moet noemen dan Zwarte Magica. Haar donkere uiterlijk in combinatie met een volledig gebrek aan humor bezorgde me als kind toch enige kriebels. Misschien omdat ze aan het stereotype heks voldeed.
Een veel engere en qua uiterlijk erg griezelige heks was Eucalypta uit de Paulus verhalen. Grote donkere dreigende ogen, vies vettig zwart haar, knokige armen en benen en smerige lange nagels. Genoeg voor een kind om er slapeloze nachten van te krijgen. ( In de tweede klas van de lagere school hadden we een leesboekje waar een heks Oelaboela genaamd gewoon in brand werd gestoken. In die tijd werd dat als voorbeeld voor kleine kinderen blijkbaar normaal gevonden)
Achter op de Donald Duck stonden de stripverhalen van Tom Poes. Naast veel grappige en wat sullige personages, vond ik er 2 niet echt sympathiek. Ten eerste Hocus pas, die vooral in het verhaal De Jakker-jekker Tom Poes aan de rand van de afgrond brengt. Een ander eng personage vond ik Kwetal. Misschien was het niet de bedoeling van Toonder, maar ik moest niets hebben van dat kereltje. Zijn obsessieve gezichtsuitdrukking is daar waarschijnlijk debet aan.
Uit de Batmanreeks was ik voor niemand echt bang. Een klein beetje misschien voor de Pinguïn, maar de Joker en De Raadselman waren eerder grappig. De TV-serie zal hierbij zeker een rol gespeeld hebben.(Paf!, Pow!, Boem! Boing!)
Anders was dat met Spinneman. De groene kabouter, oftewel The Green Goblin, vond ik als kind vreselijk. Een schurk die je alleen bij daglicht diende te lezen.
Als laatste nog even kort aandacht voor de rat Anthraciet uit de serie Chlorophyl. Wat een misselijkmakend figuur was dat zeg. Ik heb in mijn jeugd alleen Chlorophyl tegen de zwarte ratten gelezen, maar dat heeft een onuitwisbare indruk gemaakt. Een ploert van het zuiverste water.
