Onlangs schreef Joost Pollman in de Volkskrant een artikel met als thema: De revival van het stripblad. Een goed artikel met een hoopvolle inhoud, maar geldt dit ook voor reguliere strips?
Het voordeel van ouderwetse stripbladen was de voorpublicatie. Tekenaars kregen de mogelijkheid om hun nieuwe uitgave via Pep, Robbedoes of Kuifje in de aandacht te brengen. Door de teloorgang van deze bladen viel deze mogelijkheid weg, wat de populariteit van stripboeken aanzienlijk deed dalen. Donald Duck is een uitzondering, maar hier vindt amper voorpublicatie plaats. Sommige verhalen verschijnen wel in boekvorm, maar het is geen vast gegeven. Misschien is dit wel de verklaring voor de aanhoudende populariteit van dit weekblad.
Een ander punt is het veranderende interesse van de jeugd. Alles moet interactief, snel, flitsend, met actie en vooral afwisselend zijn. De jeugdboekenbranche speelt hier slim op in. Jongeren lezen geen Pietje Bel meer, of Dik trom, maar De geheimzinnige boomhut en De reis van Syntax Bosselman. Deze boeken gaan met de tijd mee, met korte verspreide informatie, prachtig vormgegeven beelden en absurde plotwendingen. Helemaal gericht op de levensstijl van de huidige internetgeneratie. Dat is wat er moet gebeuren om de jeugd opnieuw te interesseren voor het stripverhaal. De nieuwe Roodbaard en Suske en Wiske zijn nog steeds immens populair bij de oudere generatie. Logisch, ze voldoen aan de manier van leven en denken uit hun eigen jeugd.
Mijn mening is dat de opleving van stripbladen tijdelijk is en geen gevolgen heeft voor de populariteit van stripboeken. Het is een gevolg van de Corona, waardoor mensen veel meer thuiszitten. Een opleving van reguliere strips kan alleen wanneer ze aansluiten bij de nieuwe generatie. Over dertig jaar zullen zij dan de oude zakken zijn die met nostalgische gevoelens teruggrijpen naar de strips uit hun jeugd. En zo hoort het ook.
