Stripgerelateerde films kunnen op 2 manieren ontstaan: Een stripboek wordt verfilmd, of van een bepaalde film wordt een stripboek gemaakt. De ene vorm kan ik goed verdragen, met de andere heb ik meer moeite.
In 1977 ging ik vrijwel elk weekend naar de bioscoop. Ergens in dat jaar zag ik de eerste film van Star Wars: A new Hope. Ik was onmiddellijk verkocht, waardoor ik vanaf The Empire strikes back alle delen in première heb gezien. De enige andere cyclus die dat effect heeft gehad, was Indiana Jones.
Een van de gevolgen van het succes van deze films was dat de comic-industrie er meteen bovenop sprong. Star Wars vanaf 1977 en doorlopend tot heden. Volgens Lastdodo alleen al in het Engels 1870 uitgaven. Indiana Jones moet het doen met een schamele 82 delen.
Wanneer een film verstript wordt hebben de eerste delen vaak directe raakvlakken met de bioscoopuitgave. Daarna, vooral in het geval van Star wars, schiet het alle kanten op. Het thema wordt tot aan de draad uitgemolken. Natuurlijk zitten er delen en series bij die de moeite waard zijn, maar de hoeveelheid meuk en bagger is ook rijk vertegenwoordigd. Ikzelf vind het maar niks.
Andersom vind ik het geweldig. De films die gebaseerd zijn op de Marvelhelden steken regelmatig ver boven het maaiveld uit. Dat komt omdat de kenmerken van de hoofdpersonen sterk overeenkomen met de comics en het plot wordt vervaardigd door professionele scenarioschrijvers. Datzelfde geldt voor DC-helden als Batman, Superman en The Flash. De aandacht en uitwerking van het plot, maakt dus het verschil.
Hier kom je dus bij de kern van de zaak. Voor films wordt minutieus aandacht besteed aan het verhaal, terwijl bij comics vaak maar wat aangerommeld wordt. De financiële kant van het verhaal speelt daarbij natuurlijk ook een belangrijke rol. Frank Miller is een van de briljante uitzonderingen. Hij werkt zowel aan filmscenario’s als aan comics, met als resultaat de onnavolgbare Sin City-reeks. Hulde!
