Het valt Herman zwaar om elke 2 weken een recensie over een stripboek te schrijven. Daarom heeft hij zijn vriend Max gevraagd een handje te helpen. Twee weten nou eenmaal meer dan een. Vandaag bespreken ze samen De Dooie van Borris en Benoit.
‘Ik vond het eng,’ zei Herman. ‘Ik heb er angstdromen van gehad.’
‘Haha, de kouwe rillingen grote jongen? Heeft Babs je moeten overtuigen dat de zwarte Koekeloeres niet onder je bedje lag?’
‘Lul, jij maar lekker door, maar ik vond het echt griezelig. Dat gesleep met die kist door de bergen, het slechte weer, die vent die steeds Latijnse teksten aan het prediken was, brrrr...’
Max nam een slokje van zijn borrel en veegde zijn mond af.
‘Ken je het lied De begrafenis van Manke Nelis?’ vroeg hij.
‘Natuurlijk, dat is van Johnnie Jordaan. Mijn vader vond dat geweldig.’
‘Nou zo moet je dit ook zien. In het lied lieten ze de kist onder het biljart staan en tijdens de begrafenis viel een van de toeschouwers in het graf. Het is een parodie, Herman.’
Herman stond op en startte zijn ijsbeerritueel.
‘Ik denk niet dat het een parodie is. Natuurlijk zit er humor in, maar het is veel meer een beschrijving van het kleinburgerlijk bestaan in een dorpse katholieke gemeenschap.’
‘Zo en die zin komt uit je mond zonder te stotteren. Heb je een cursus bij de LOI gevolgd of zo?
Herman liep naar de buffetkast en schonk zich nog een jonge klare in.
‘Let maar eens op de details. Een pastoor die alleen wil zegenen als er een bijdrage voor een nieuwe kerk betaald wordt, een bovengemiddeld analfabetisme en een diepgewortelde angst voor de hel. Ik denk dat je deze omschrijving naadloos op een willekeurig dorpje uit de jaren 50 kunt leggen.’
‘Misschien wel, maar dan wel in het zuiden van het land. Nou even wat anders. Je hebt een scherpe mening, met duidelijke argumenten. Het boekje heeft blijkbaar indruk gemaakt?’
‘In eerste instantie niet. Toen ik het echter nog een keer wat rustiger las, kwam het verhaal binnen. Vooral de combinatie van de groengrijze kleuren en de dreigende omgeving, zorgde voor een angstaanjagende sfeer.’
'Ik vond het boek ook geweldig, maar dan meer door de dialogen. Ik blijf erbij dat het bedoeld is als parodie. Jij noemde het een beschrijving van een kleinburgerlijke gemeenschap, ik zie het als een parodie op dat soort dorpse culturen.’
Herman tapte zijn vriend nog een glaasje in en zette de fles terug in de kas. Het was mooi geweest voor vanmiddag, anders had hij vanavond niks meer.
Max tikte hem in een keer achterover en stond op.
‘Ik moet weg, want Lies wil dat ik het gras nog even maai. Ik vond het stripboek een 8 waard en jij?’
‘Ik sluit me daar bij aan. Een origineel thema, op een creatieve manier gebracht. Een dikke 8 zullen we maar zeggen.’
‘Groeten aan Babs.’
‘Groetjes aan Lies en maai ze.’
