Mopperend zat Herman aan de keukentafel. Één dag vrij en dan kon hij met die stomme administratie aan de gang.
“Sta maar vroeg op,” had Babs tegen hem gezegd. “Sta maar vroeg op, dan kun je het gras nog doen voor mama komt logeren.”
Hij had toch ook zijn rust nodig? De hele week bikkelen in het café ging je niet in de kouwe kleren zitten. Zij had makkelijk praten. Een paar keer per week hielp ze hem een beetje uit de brand, maar dat was een druppel op de gloeiende plaat. Neen er moesten drastischere maatregelen genomen worden. Personeel, dat was de oplossing.
Herman nam een pen en begon te schrijven. Aan welk profiel moest een echte horecatijger voldoen? Ten eerste moest het een vrouw zijn, die zorgde voor meer rust in de zaak. Verder moest ze natuurlijk jonger zijn dan 30, dat was goed voor de klandizie. Een beetje intelligentie zou ook niet gek zijn, dan kon ze hem helpen met de administratie.
Na even puzzelen was hij eruit. Het ideale profiel was een lieftallige studente van ongeveer 23 jaar, met een economische opleiding. Met een beetje mazzel kon ze dan ook de belastingaangifte doen. Hier was duidelijk sprake van een win-win-situatie.
“Luister Hermanneke,” sprak Babs langzaam. “Dit kun je absoluut vergeten. Je bent amper 4 weken open en je begint al over personeel. Werk zelf maar een beetje harder.”
Herman baalde, maar besloot nog 1 poging te wagen.
“Maar Babs zo’n hulp heeft toch ook voordelen. Ik kan dan meer aandacht aan de tuin besteden en jij hoeft niet meer bij te springen in het café.”
Babs keek even nadenkend voor zich uit en knikte bevestigend.
“Je hebt gelijk. Ik zal het met moeder overleggen. Die heeft vroeger een administratieve opleiding gehad en is nooit te beroerd geweest om te werken”
Herman harkte het gras bijeen en stopte het in de groene container. Ach het viel ook allemaal wel een beetje mee. Van werken ging je niet dood en een beetje extra buitenlucht deed een mens goed.
