Eindelijk ging de strijd beginnen. De hele middag had hij opdrachtjes gevouwen en nu moest er geoogst worden. Elk jaar tussen Sinterklaas en kerst speelden Herman en Babs samen met Diederik en zijn vrouw Karin het Sinterklaasspel. Iedereen kocht 5 cadeautjes, die door het spel continu van eigenaar konden wisselen. In theorie was het dus mogelijk dat één speler alles kreeg en de anderen niets. Herman was nog misselijk van het vorige jaar, toen hij bleef zitten met een rookworst van de HEMA. Weer een van die geweldige grappen van Diederik.
Nadat de tafel was afgeruimd van de traditionele hutspot, legde iedereen de cadeautjes op een grote hoop. Babs schonk een heerlijke versnapering in en de dobbelstenen konden hun werk doen. De eerste ronde was alleen bedoeld om cadeautjes te krijgen en uit te pakken. Pas in de tweede ronde werd beslist wie wat definitief kreeg.
Herman zag al een aantal dingen die interessant waren. Uiteraard zijn eigen “Aniël”, de nieuwe Thorgal, een staatslot dat Karin er altijd bijdeed en Diederiks luxe uitgave van de nieuwe “Blake en Mortimer.” Normaal zag Herman zo’n aanschaf alleen maar als blijk van Diederiks’ patserigheid, maar nu was het een mogelijkheid om zo’n dure uitgave in bezit te krijgen.
In de tweede ronde wisselden de cadeaus snel van persoon. De regel gaf aan dat iedereen minimaal één cadeau voor zich moest hebben liggen. Na een uurtje spelen had Herman een paar Heinekensokken, Babs een dubieus flesje reukwater en de rest van de cadeaus lagen bij Diederik en Karin. Herman vond het ook altijd zo flauw dat die twee elkaar de cadeaus toespeelden. En dat terwijl ze financieel al zo rijk bedeeld waren. Herman keek op de eierwekker. Nog 5 minuten dan was het spel afgelopen. Iedereen won dan de cadeaus die voor hem lagen. Er moest gehandeld worden.
Tevreden nam Herman een slok van zijn borrel. Hij had niet alleen de Thorgal gewonnen, maar ook de luxe “Blake en Mortimer”. Babs was blij met haar staatslot en fantaseerde al over verre reizen richting Patagonië. De meer oninteressante rommel was bij Diederik en Karin terechtgekomen. Kwestie van de extra opdrachtjes op het goede moment uit je mouw tevoorschijn toveren. De aankomende feestdagen konden al niet meer stuk.
