Door corona maakt de horeca een zware tijd door. Voor de uitbater een ramp, maar voor de gasten natuurlijk ook. Een echte man, en sommige vrouwen, heeft nou eenmaal behoefte aan dom lullen onder het genot van een verfrissende versnapering, op een plaats waar ze je kennen en begrijpen. Op één plek gaat de gezelligheid echter onverdroten voort: In Toon van Driels café De Stam?
Mijn eerste kennismaking met dit roemruchte etablissement was via Het Algemeen Dagblad. Elke dag een nieuwe cartoon, de een nog leiper dan de andere. (om maar eens een hoofdrolspeler te citeren) Ik knipte ze vroeger trouw uit, zodat ik nu in het bezit ben van verhalen die nooit in stripvorm verschenen zijn.
De beste albums verschenen, zoals zo vaak, in het begin. De grappen vonden voor vrijwel 100% in het café plaats en thema-albums, zoals het deel over Leo de leeuw, behoorden gelukkig nog tot de toekomst. De cartoons waren natuurlijk krankzinnig, maar toch zat er een bepaalde herkenbaarheid in. Tenminste voor lezers die regelmatig de natte gemeente met een bezoek verrijkt hebben.
Mijn favoriete personage is de fazant met stropdas. Zijn beledigende opmerkingen naar dikke vrouwelijke olifanten en nijpaarden zijn legendarisch. Dat het uiteindelijk tot gevolg had dat hij eindigde met een barkruk in zijn darmkanaal, weerhield hem er niet van de volgende keer weer een poging te wagen. (over Van Druten uit Dirkjan is een verzamelalbum verschenen, dat moet hier toch ook kunnen. Het liefst met ongepubliceerde afleveringen natuurlijk)
Verder natuurlijk de bezopen condor die steevast tegen een Boeing aanvliegt, het rammende konijn Ab Normaal en de kudde verveelde pinguïns op de ijsschots. (sinds de stamgasten weet ik dat het zelfs mogelijk is om een pinguïn met een ijsbeer te kruisen.)
Om alle idiote stamgasten te noemen heb ik meerdere blogs nodig, maar een ding is zeker, de gags blijven sterk en verdienen het om regelmatig herlezen te worden. Een positief gevoel tijdens deze coronaflauwekul zullen we maar zeggen. Proost!
