Tijdens deze officiële start van de herfst heeft meneer Akim voor ons een afspraak gemaakt met de grootste designspecialist uit de stripwereld. Omdat mijn trouwe assistent Raymon en ik geen enkel idee hebben wie dat is, vertrekken we vol spanning naar onze hoofdstad.
Op het naambordje naast de ingang staat met sierlijke letters William Carrot, designer. Raymon en ik hebben nog steeds geen idee met wie we te maken hebben en besluiten gewoon aan te bellen. Aanbellen is eigenlijk een understatement, want om contact te zoeken met de bewoner moeten we een uitgestoken plastic hand onder de brievenbus schudden. De toon is gezet.
Bij binnenkomst worden we verwelkomd door een statige man met een gele blouse aan. Ergens komt hij me bekend voor, maar ik kan er nog niet de vinger opleggen. Hij gaat ons voor naar een werkplaats, waar de meest vreemde voorwerpen te bewonderen zijn. Op het moment dat Raymon er een van dichterbij wil bekijken, springt een vreemd lichtgevend wezen uit het niets tevoorschijn.
‘Excuse me for my friend Led,’ zegt William. ‘He doesn’t like it when people come near my creations.’
Voor dat we het wezentje beter kunnen bekijken, is hij alweer verdwenen achter de werktafel.
William demonstreert ons ondertussen enkele van zijn creaties. Als eerste pakt hij een oude aardappelzak die gevuld is met een onduidelijke inhoud.
‘This my friends is my newest creation. For 20 years I am trying to make a chair without legs, and finally I succeeded. My neighbour told me that another designer already did it and called it a poef. I think that he is just a jealous son of a…’
Onze gastheer loopt naar een ander voorwerp en Raymon maakt ondertussen het bekende gebaar naar zijn voorhoofd. Je kunt veel van mijn trouwe assistent zeggen, maar niet dat hij geen mensenkennis heeft.
‘In the past,’ gaat William verder, ‘I tried to make inventions that will change the world. My friend Led is one of my best. Now I’m concentrating on the world of industrial design.’
Hij laat ons een gieter zien waarop de tuit verkeerd om staat.
‘This watering can is the only one in the world that saves his own water. You have to fill it only once a year.
Ik voel mijn smartphone in mijn broekzak trillen en zie dat Raymon me een appje heeft gestuurd.
‘We moeten hier snel pleite. Deze debiel is volledig de weg kwijt.’
Ik knik kort naar hem en begin langzaam richting de uitgang te lopen. Als ik de deurklink vastpak, voel ik een venijnig stroomstootje door mijn hand. Het figuurtje Led is blijkbaar tot meer in staat dan alleen maar licht geven. William verontschuldigt zich, maar voor ons hoeft het niet meer. We bedanken hem voor de gastvrijheid en rijden even later terug naar Groningen. Wie die rare snoeshaan William Carrot is, is ons inmiddels duidelijk. En ook dat zijn vriendje Led in het verleden met een ouderwetse gloeilamp door het leven ging. Van ons mag hij binnenkort een flinke kortsluiting ervaren.
