Alhoewel sommige albums in de categorie ‘best wel aardig’ vallen, is er na Asterix en de Belgen eigenlijk geen fatsoenlijk album meer verschenen. Dit album, met voor het eerst een scenario van Fabrice Caro, is eindelijk weer van topkwaliteit.
In een recent interview gaven de makers Conrad en Fabcaro aan dat ze met De witte iris zo dicht mogelijk bij Goscinny wilden blijven. Dat is op een geweldige manier gelukt. Geen aliens meer, of vreemde wezens onder het ijs, maar gewoon herkenbare perikelen in het dorpje dat we al zolang kennen.
Op een manier die we herkennen uit Asterix en de Intrigrant, wordt het dorp verdeeld door een soort goeroe die positiviteit en mindfulness predikt. Aan de ene kant probeert hij daarmee het verzet van de Galliërs te breken en aan de andere kant het Romeinse leger te motiveren om de wapens bewust op te pakken.
Samen met een soort zweverig positief taalgebruik, (je moet verbinding maken met jezelf) passeren vele schitterende grappen de revue. Wat dacht u van everzwijnen knuffelen, een houten trein die het station van Parijs binnen dendert en een artiest met de naam Banksix. Zelfs een optreden van Assurancetourix (ik krijg Kakofonix nog steeds niet uit mijn pen) wordt voor het eerst met waardering en gejuich ontvangen.
Een ander pluspunt is dat enkele oude helden weer de aandacht krijgen die ze verdienen. Nestorix, Hoefnix, Kostunrix, Bellefleur, allen dragen ze bij aan het originele plot van dit album en zo hoort het ook.
Fabrice Caro heeft voor het eerst als scenarist gewerkt aan een Asterix-album. Stemmen dicht aan het vuur beweren dat het nog niet zeker is of hij ook aan de volgende delen mag meewerken. Mijn mening hierover is duidelijk. Deze man heeft ervoor gezorgd dat Asterix eindelijk echt terug is. Wanneer de uitgever en de erven ondanks dat besluiten om het volgende scenario weer door iemand anders te laten schrijven, hebben ze niet begrepen aan welke eisen een echt Asterix-verhaal moet voldoen.
