Herman vindt een schoenendoos met jeugdherinneringen en laat zijn gedachten afdwalen naar een ver verleden...
Geïrriteerd schoof Herman een doos tegen de muur. Babs had weer een van haar opruimmanies en zijn stripkamer was dit keer het slachtoffer. ‘Stof die troep nou een keer af, als jij het niet doet, doe ik het. Gooi wat niet interessant is gewoon weg. Je hebt zoveel rotzooi dat het plafond nog een keer naar beneden komt.’
Herman zuchtte en probeerde haar gezeur uit zijn hoofd te krijgen. Met een beetje mazzel richtte ze haar aandacht snel op een ander klusje en was hij van het geneuzel af.
Hij pakte een oude schoenendoos en maakte hem open. Wat grappig, die had hij lang niet meer gezien, al zijn rapporten en herinneringen van de lagere school. Eens kijken, vierde klas van de Jozefschool, les van meester Voncken. Herman voelde een rilling over zijn rug gaan. Hij was zo bang voor die man geweest, dat het zijn zindelijkheid met minstens een jaar vertraagd had. Logisch dat hij allemaal slechte cijfers had, een kind functioneerde alleen goed in een veilige en vertrouwde omgeving. Hij gooide het rapport terug en pakte een klein boekje vast. De voorkant was van kunstleer, met als afbeelding een vlinder. Het leek wel een poëziealbum, maar hij kon zich niet herinneren dat hij er een had gehad. Hij sloeg het boekje open en las de tekst op de eerste pagina:
Lieve Dirk,
Vandaag dit dagboek van oma gekregen voor mijn verjaardag. Eigenlijk vind ik er niks aan, want ik had liever de nieuwe Man van staal gehad. Diederik heeft hem al 2 weken en is er steeds over aan het opscheppen. Wanneer ik de kans krijg stop ik lekker een dik stuk kauwgum in zijn stripboek. Oma zegt dat je in een dagboek moet schrijven naar een verzonnen iemand. Ik heb Dirk gekozen, omdat ik dat een stoere naam vind. Herman is iets voor een butje. Zo nou weet ik niks meer, tot de volgende keer.
Je Herman
Wat grappig, het was een dagboek, dat moest hij straks aan Babs laten lezen. Hij rommelde verder in de doos en vond onderin een stapeltje brieven met een zwart lint er omheen. Ze waren van een soort perkament gemaakt en al jaren niet meer gelezen. Op de eerste stond met sierlijke letters geschreven: ‘ Aan de weledele heer Johannes Gerards, Groningen 5 december 1905.’ Johannes Gerards? Hij herinnerde zich geen familielid die zo heette.
Wordt vervolgd
