De komende weken worden Akim te gast… en Herman Gerards afgewisseld. Vandaag weer een episode uit het leven van onze strippofiel.
Voorzichtig wreef Herman de boenwas uit. Hij had een stuk mahonie op de kop getikt en het precies op maat gemaakt. Aan beide kanten een stopblok, goed vastschroeven en de schaatsplank was klaar.
Het idee was boven komen borrelen na het lezen van De Elfstedentocht van Robert en Bertrand. De geweldige nostalgische sfeer in het boekje had hem terug doen verlangen naar de Elfstedentocht van 1985. Wat had hij graag deelgenomen, maar Babs was er op tegen geweest. Ze was bang voor de destructieve uitwerking van 200km op zijn toch wat fragiele gestel. Met pijn in het hart was hij akkoord gegaan en had zijn Friese doorlopers weer opgeborgen. Door zijn zwakke enkels waren hoge noren helaas geen optie.
Hij deed zijn schoenen uit en ging op de plank staan. Voorzichtig gleed hij naar links en kwam bij het blokje tot stilstand. Daarna herhaalde hij de beweging naar de ander kant. Dat ging best prima. Was er dan toch een Sven Kramer aan hem verloren gegaan? Babs had hem al vaker in de weg gestaan bij zijn sportieve ambities. Na nog een paar schaatsbewegingen stopte hij even. De spanning in zijn lies liep op en je moest het ook niet overdrijven. Op je 64e zat een blessure in een klein hoekje.
Een ander probleem was de gladheid van de plank. Het gleed wel lekker, maar niet perfect. Hij kon zijn spierkracht niet optimaal overbrengen op het hout. Na het lezen van een artikel op internet vond hij de oplossing. Door zijn zweetvoeten werd het glijden afgeremd en daarom moest je 2 paar sokken aantrekken. Skisokken voldeden volgens het artikel het beste.
Laat in de middag stond Herman klaar op zijn plank. Hij had hem naar zolder gesleept om van de domme grappen van Babs af te zijn. Haar opmerking dat hij meer geschikt was voor een dubbele Rittberger, had hem mateloos geïrriteerd. Hij zette aan en gleed soepel naar links, daarna naar rechts enzovoort. In gedachten zag hij zichzelf al onder de brug bij Bartlehiem rijden. Het publiek begon te juichen en de adrenaline stroomde door zijn lichaam. Een klein schepje er bovenop om de supporters tevreden te stellen. Hij zette alle kracht naar links en voelde het stopblokje van de plank breken.
Bij thuiskomst zette Babs een warm kopje je thee voor hem. De dokter zei dat de enkel niet gebroken was, maar zwaar gekneusd. De blauwe plekken van zijn val in het trapgat zouden vanzelf overgaan. Hij had ook beter moeten weten, hij was veel te oud voor die flauwekul. De opmerking van Babs dat ze met die dubbele Rittberger toch gelijk had gehad, zou hij haar nog wel betaald zetten.
