Kleumend stond Herman in de rij. Het was al belachelijk dat je voor een kringloopwinkel een afspraak moest maken, maar nu liep het ook nog uit. Voor iedere klant was een half uur beschikbaar, stond er op internet. Waarschijnlijk had je weer een aantal sjappen die liever uitgebreid lulden, dan kochten. 20 Minuten later mocht hij eindelijk naar binnen. De man bij de deur vroeg of hij een afspraak had en liet hem een uitgebreid formulier invullen. Daarna stopte hij het netjes in een map met tijdsbepalingen en gaf Herman toestemming de winkel te betreden. Aan zijn blik kon je goed zien dat hij genoot van dit korte moment van belangrijk zijn.
Herman liep direct door naar de boeken om geen tijd te verliezen. Na 2 minuten had hij het al gezien. Enkele Donald Ducks die waarschijnlijk 2 dagen in de regen hadden gelegen, een Jan Jans zonder kaft en een Rode Ridder uit de bibliotheek. Had hij daarvoor zo lang in de rij gestaan, wat een drama. Na een even teleurstellend bezoek aan de puzzels en elpees had hij er genoeg van. Kringloopwinkels hadden hun beste tijd gehad.
‘Niets kunnen vinden meneer Gerards,’ vroeg de vrouw achter de balie. ‘Er stond anders een leuk doosje met oude Suske en Wiskes.’
Herman keek haar verbaasd aan en vroeg waar de doos stond. De vrouw riep een medewerker die even met hem meeliep. Het doosje stond redelijk verborgen onder de stelling met jeugdboeken. Hij bedankt de medewerker en tilde het doosje op een tafel.
In eerste instantie was het de gebruikelijke meuk. De 83e druk van De Speelgoedzaaier en meer door de zon verkleurde standaarduitgaven. Tot zijn blik viel op het laatste exemplaar. Hij pakte het met trillende handen op en bekeek het van dichtbij. Het zou toch niet waar zijn? Hij voelde aan de kaft die erg dun was, maar herinnerde zich toen dat het normaal was voor dit album. Verder was de staat uitstekend. Eindelijk was het zover, hij had een eerste druk van Rikki en Wiske gevonden.
‘Nou ik ben zeer benieuwd,’ zei Diederik terwijl hij een hap boerenkool in zijn mond propte. Herman had hem uitgenodigd voor het eten om hem met zijn vondst voor eens en altijd de mond te snoeren.
‘Eet eerst je bord maar leeg, want ik wil niet dat je je verslikt als ik het laat zien zei hij grijnzend.’ Hij knipoogde naar Babs en nam een slok van zijn bier.
‘Jij gaat toch altijd naar die kringloopwinkel in Winsum,’ vroeg Diederik. ‘Daar heb ik van de week een hoop troep van Suske en Wiske naar toe gebracht. Voor de grap heb ik er een Kopie van Rikki en Wiske bij gedaan. Flauw natuurlijk, maar de echte kenner zal hem altijd herkennen aan de veel te slappe kaft.
