.jpg)
‘Goedemiddag luisteraars, welkom bij Verzameltijd, het programma voor de fanatieke en minder fanatieke verzamelaar. Vandaag hebben wij een gesprek met Herman Gerards, naar eigen zeggen een van de grootste stripboekenverzamelaars van het Noorden. Meneer Gerards wat trekt u zo aan in het verzamelen van stripboeken?’
‘Het zoeken meneer Braamsma. De sport van het vinden van dat ene deeltje.’
‘Hoe bedoelt u dat?’
‘Een stripverzamelaar probeert altijd een favoriete serie compleet te maken. Het vinden van dat ene ontbrekende exemplaar, liefst nog in perfecte staat, geeft een geweldige kick.’
‘Hebben die boekjes dan nog enige waarde?’
‘Jazeker, in extreme gevallen kunnen stripboeken een waarde hebben van meerdere miljoenen euro’s per stuk.’
‘Ah, de telefoon. Waarschijnlijk een geïnteresseerde beller met een gerichte vraag. Met verzameltijd, wat kunnen wij voor u betekenen?’
‘Met mevrouw Griffioen, ik heb hier nog 50 Suske en Wiskes liggen, is dat nog wat waard?’
‘Meneer Gerards, u als kenner kunt deze vriendelijke beller zeker uit de brand helpen.’
‘Dat ligt aan veel factoren, de leeftijd, de staat waarin ze verkeren, is het een eerste druk.’
‘Heeft u het antwoord gehoord mevrouw Griffioen?’
‘Ze zijn heel oud. Mijn Hendrik heeft ze vroeger nog gelezen. Wat kost nou zoiets?’
‘Door de telefoon kan ik dat moeilijk zeggen,’ antwoordde Herman.
‘Die meneer heeft toch een beetje een idee wat zoiets kost. Het kunnen er ook 51 zijn.’
‘Ik denk niet dat meneer Gerards u verder kan helpen, maar we hebben al een tweede beller. Met wie heb ik het genoegen?’
‘Ja goedemiddag meneer Braamsma, met Babs Gerards. Kunt u aan Herman vragen of hij na de uitzending 4 haringen kan meenemen? De Hollandse nieuwe schijnt bijzonder goed te zijn dit jaar.’
Herman voelde de vloer onder zich wegzakken. Hoe stom kon ze zijn, om met zo’n vraag naar een radioprogramma te bellen. De presentator scheen het wel leuk te vinden, want hij ging er serieus op in.
‘Dat ga ik zeker doen mevrouw Gerards. Moet er ook een uitje bij?'
Braamsma en het studiopersoneel kregen de slappe lach en er werd snel een plaatje opgezet.
‘Hoeba, hoeba, hop, hop, hop,…’
Het kon altijd nog erger.
