“Ben je nou helemaal gek geworden,” antwoordde Babs. “Waar denk je dat we het geld vandaan halen? Er staat geen knakenboompje in de tuin”
“Johan Pantoffelmans zou me helpen. Hij heeft ervaring en wist een pandje.”
“Johan Pantoffelmans, Johan Pantoffelmans, die praat alleen maar met je omdat je 8 halve liters per dag naar binnen giet.”
Babs liep naar de keuken en gooide de deur met kracht achter zich dicht. Dat was een tegenvaller. Hij was er vanuit gegaan dat ze enthousiast over hem zou worden, omdat hij eindelijk initiatief durfde te nemen. Helaas zag ze “Café Hergé” als een belachelijk gedachtenspinsel.
Herman had bijna besloten het idee uit zijn hoofd te wissen, toen Babs terugkwam uit de keuken.
“Ik heb even met Diederik gebeld,” zei ze. “En hij ziet het vreemd genoeg wel zitten. Hij wil er zelfs wat geld insteken, maar dan moet de naam veranderd worden in “Chez Diederik”. Hij ziet het als een verwijzing naar een of andere neef van Donald Duck”. Herman voelde een vreemde trilling vanuit zijn enkels naar boven kruipen. Zijn haren strekten zich een voor een en even later bevond zijn hele lichaam zich in de aanvalsstand. Hij had dit voor het laatst meegemaakt toen Ruudje Meppelink zijn zuurstok had gestolen. Hij keek Babs strak aan en sprak de vier woorden zacht maar dreigend uit.
“Dat gaat niet door.”
De uitwerking was verrassend. Babs was blijkbaar onder de indruk, want ze gaf alleen maar een hakkelend, snikkend antwoord.
“Maar lieverd, ik wilde je alleen maar helpen.”
Herman draaide zich om en verliet de kamer. Elk woord dat hij zou zeggen kon de overwinning alleen maar teniet doen. De eerste horde was genomen. Om 4 uur ging Johan Pantoffelmans weer open en dan zouden ze weer wat puntjes op de i zetten. “Chez Diederik”, wat dacht die randdebiel wel niet?
Wordt vervolgd
