“Volgende patiënt,” klonk het door de speaker. Herman keek verstoord op. Zelfs hier kon je niet rustig de nieuwe Jan Jans lezen.
“Bent u aan de beurt? U was hier eerder dan ik,” vroeg een vriendelijke oude mevrouw.
“Nee hoor, ga gerust uw gang. Ik ben nog lang niet aan de beurt.”
Hij las het verhaaltje uit en werd enigszins geïrriteerd. Vanaf het moment dat het studio Jan Kruis werd, was de strip een stuk minder geworden. Je miste duidelijk de hand van de meester die alles bedacht had. Hij wilde de volgende Libelle pakken, maar een jongetje van een jaar of 8 was hem net voor. Gadver, de andere had hij allemaal al gelezen. Wat moest zo’n vervelend ventje met de Libelle? Die kon nog amper lezen.
“Chrispijn leest alles wat hij te pakken kan krijgen,” zei de moeder met trots. “Het is toch zo’n slim kind.”
Herman overwoog om de Libelle gewoon af te pakken, toen hij gered werd door de speaker. Het kereltje liep met zijn mama de wachtkamer uit en stak bij de deur zijn tong uit.
“Leuk jong,” bedacht Herman. Die zou wel in de politiek terecht komen later. Hij las de Jan Jans uit, toen voor de derde keer het “volgende patiënt” door de ruimte schalde. Bah wat vervelend nou. Er zat niemand meer in de wachtkamer en hij wilde net aan Willems Wereld uit de Panorama beginnen.
Mokkend liep hij naar buiten en stapte op zijn fiets. De tandartspraktijk van Goossens was hier vlakbij en die had vaak oude Donald Ducks liggen. Misschien wel eentje met Donalds simpele neef Diederik. Treffender kon die halvezool niet afgebeeld worden.
