Na de Picten (gaat), De papyrus van Caesar (gaat), Race door de laars (waardeloos) en De dochter van de veldheer (matig), waren mijn verwachtingen voor dit nieuwe album niet zo hoog gespannen. Toch heb ik het boek, als echte Asterixofiel, meteen na uitkomst gelezen en wat schetste mijn verbazing…
De Belgische krant De Morgen gaf van de week al aan dat dit album anders was dan alle eerdere delen. Er werd zelfs een vergelijking gemaakt met Kuifje in Tibet, het fenomenale maar afwijkende album uit de Kuifje-reeks. Door die recensie kreeg ik de indruk dat het nieuwe album eigenlijk Asterix in Rusland had moeten heten. Hoe kan een mens zich vergissen.
Asterix en de Griffioen is een album waarbij verschillende culturen in het ijskoude Siberië bij elkaar komen. Zonder te veel van de inhoud te verklappen, kan ik wel stellen dat de vondst van een matriarchale maatschappij in het door mannen beheerste Rusland geniaal is. Ook de verwijzingen naar de Griekse mythologie en de historisch correcte uitleg van het begrip Sjamaan, zijn prachtig.
Je merkt in dit nieuwe album dat Ferri en Conrad eindelijk hun eigen weg hebben gevonden. Ze vallen niet meer terug op de oude eindeloos uitgemolken Goscinny-grappen, maar geven hun eigen draai aan het verhaal. Natuurlijk eindigt het avontuur met een gezamenlijk feestmaal, maar de invloed van de dorpsbewoners en zelfs de toverdrank is veel kleiner dan voorheen.
Een totale vernieuwing is dat er vrijwel geen verwijzingen zijn naar bekende personen. Goscinny had waarschijnlijk Poetin, de Romanovs en Raspoetin, laten opdraven, maar Ferri kiest daar duidelijk niet voor. Zegge en schrijve één bekende figuur passeert de revue, Michel Houellebecq. (Ik herkende hem meteen en ben benieuwd of u hem kunt vinden.)
Samenvattend zou ik willen zeggen dat dit nieuwe album me volledig verrast heeft. Het plot zit goed in elkaar en er worden enkele sterke grappen gemaakt. Ook de namen van de Romeinen zijn weer geweldig. Eentje wil ik u niet onthouden, een geograaf die Ondecjeplecjus heet… prachtig!****
